gruczolak odbytu u psa rokowania

Parwowiroza u psa – objawy. Parwowiroza u psa szczepionego również może się pojawić, jednak przebieg choroby będzie znacznie łagodniejszy. Zwykle objawy parwowirozy u psa można zauważyć w czasie od 5 do 12 dni od chwili zakażenia wirusem. W pierwszej kolejności choroba atakuje szpik kostny, ponieważ ma do niego łatwy dostęp Parwowiroza, coronawiroza i rotawiroza są niezwykle groźnymi chorobami przewodu pokarmowego wywołanymi przez wirusy. Atakują zwłaszcza młode psy. U starszych czworonogów przebieg choroby jest zazwyczaj łagodniejszy, chociaż tak samo niebezpieczny. Do zakażenia może dojść przez kontakt z chorym psem bądź jego odchodami. letarg, ciężki oddech. Inne objawy mogą obejmować osłabienie lub brak apetytu, zmniejszoną tolerancję wysiłku, szybki oddech, świszczący oddech, wymioty lub regurgitację, gorączkę i kulawiznę. Jednak nawet 25% psów może nie wykazywać żadnych oznak związanych z guzem. Wiele polipów, zwłaszcza o średnicy <1 cm, przebiega bezobjawowo. Mogą występować: niewielkie krwawienie do światła jelita grubego (zwykle utajone; jawne w przypadku większych polipów zlokalizowanych dystalnie), niedokrwistość (zwykle niewielka), parcie na stolec (gdy polip w odbytnicy) lub domieszka śluzu w kale (gruczolak kosmkowy). Są to objawy raka gruczołu krokowego w zaawansowanym stadium. Nowotwór najczęściej atakuje kości miednicy, kości długie, żebra, czy kręgosłup. Z innych symptomów, które należy jeszcze wspomnieć przy okazji omawiania objawów raka prostaty są krwiomocz, czy częste zakażenia dróg moczowych, jednak nie są to objawy dość Gruczoły odbytowe to dwie małe “torebki”, które znajdują się w odbycie psa. Ich zadaniem jest uwalnianie substancji oleistej, która pachnie bardzo podobnie do kału Twojego zwierzęcia. To także rodzaj odchodów, więc gruczoły Twojego psa zawsze powinny być puste. Wydzielina gruczołów odbytowych służy jako sposób persamaan keadaan alam indonesia dengan malaysia adalah. Przez aktualizacja dnia 18:58 Jak powstaje zapalenie gruczołów okołoodbytowych? Gruczoły okołoodbytowe są parzystym narządem zlokalizowanym po obu stronach odbytu psa. Produkują one intensywnie pachnącą wydzielinę, która gromadzi się w zatokach okołoodbytowych. Podczas defekacji, zatoki okołoodbytowe uciskane są od wewnątrz, przez co kał pokrywa się cienką warstwą wydostającej się z zatok wydzieliny. W efekcie tego pies zostawia swoiste zapachowe słupki graniczne, które odgrywają kluczową rolę przy oznaczaniu terytorium. Niekiedy może dochodzić do zalegania wydzieliny w zatokach, co z kolei prowadzi do rozwoju stanu zapalnego. Postępujący stan zapalny powoduje zwiększenie pracy gruczołów, które produkują zbyt dużą ilość wydzieliny. Im dłużej trwa ten proces, tym więcej wydzieliny gromadzi się w zatokach, prowadząc do ich uszkodzenia i powstania przetoki. Czasem przyczyną zwiększenia wydzielności gruczołów lub problemów z wypróżnianiem zatok okołoodbytowych są także zakażenia, stany zapalne skóry lub czynniki alergiczne, hormonalne czy mięśniowe. Jakie są objawy zapalenie gruczołów okołoodbytowych? W początkowym etapie zapalenia gruczołów okołoodbytowych u psa obserwuje się przede wszystkim: podrażnienie odbytu, manifestujące się intensywnym drapaniem, wylizywaniem i wygryzaniem jego okolic i ogona; rozdrażnienie i niepokój; nienaturalne i częste „saneczkowanie”; nieprzyjemna woń. W późniejszym czasie rozwoju choroby i w przypadkach bardziej zaawansowanych lub przewlekłych można zauważyć: problemy z oddawaniem kału połączone z napinaniem się i popiskiwaniem zwierzęcia; zaparcia spowodowane powstrzymywaniem się zwierzęcia przed defekacją, która kojarzona jest z bólem; obecność świeżej krwi w kale (zazwyczaj w postaci pojedynczych kropli i smużek); uogólnione zapalenie skóry; apatię, brak apetytu. W sytuacji, gdy wydzielina zatok ulegnie zakażeniu, może dojść nawet do powstania ropnia zatoki, który objawia się: brakiem apetytu; niechęcią do aktywności; dyskomfortem podczas siedzenia, przez co pies wyraźnie unika tej pozycji; gorączką; Nierzadko początkowe objawy zapalenia gruczołów okołoodbytowych u psa mogą nie być łatwe w rozpoznaniu. Dodatkowo są one często mylone z zarobaczeniem psa, które właściciel usiłuje wyleczyć preparatami odrobaczającymi. Takie działanie jednak tylko pogorszy sytuację, ponieważ stan zapalny w gruczołach będzie rozwijał się coraz intensywniej, prowadząc nawet do perforacji i przerwania ciągłości ściany zatoki. To z kolei może stanowić dla psa śmiertelne niebezpieczeństwo, dlatego też ważne jest szybkie podjęcie odpowiedniego leczenia. W przypadku zauważenia jakichkolwiek niepokojących objawów, należy udać się do lekarza weterynarii, który postawi właściwą diagnozę i wdroży ukierunkowane leczenie. Jakie leczenie należy podjąć? Rodzaj leczenia, stosowany w przypadku stwierdzenia zapalenia gruczołów okołoodbytowych u psa, zależy od stopnia zaawansowania choroby i nasilenia stanu zapalnego. Do najczęstszych metod zalecanych przez lekarzy weterynarii zalicza się: Ręczne usunięcie wydzieliny – wykonywane w przypadku łagodnego zapalenia zatok okołoodbytowych lub ich zatkania. Usunięcie zalegającej wydzieliny jest podstawowym krokiem na drodze leczenia, które pozwoli zmniejszyć stan zapalny oraz zahamować dalszy rozwój choroby. Płukanie zatok – odetkane zatoki przepłukuje się środkami odkażającymi – solą fizjologiczną, rivanolem lub roztworem betadyny. Niekiedy stosowane są również preparaty pielęgnacyjne zawierające tris-edta lub chlorheksydynę oraz roztwory zawierające antybiotyki. Podawanie miejscowych antybiotyków – w niektórych przypadkach konieczne jest podawanie leków przeciwbólowych oraz przeciwzapalnych. W sytuacji, gdy stan zapalny jest już zaawansowany, należy wykonać badanie bakteriologiczne z antybio gramem, na podstawie którego dobrany zostanie odpowiedni antybiotyk. Zmianę diety – konieczne jest wdrożenie diety zawierającej zwiększoną ilość włókna pokarmowego, która umożliwi zwiększenie objętości mas kałowych i w konsekwencji przyczyni się do rozciągania zwieracza oraz uciskania zatok. Proces ten sprowokuje opróżnianie zatok podczas defekacji. W sytuacji, gdy wokół gruczołów okołoodbytowych u psa doszło do wytworzenia ropni, zaleca się ich nacięcie, opróżnienie i wypłukanie. W tej sytuacji konieczne jest zazwyczaj podawanie psu antybiotyków oraz robienie ciepłych okładów. Jeśli jednak doszło do niedrożności przewodu wyprowadzającego lub powstania ropnia niezbędne może okazać się oczyszczanie chirurgiczne. Zabieg ten odbywa się w znieczuleniu i polega na otworzeniu zatok, przepłukaniu ich roztworami antyseptycznymi oraz zaaplikowaniu antybiotyku do światła zatoki. Niekiedy istnieje konieczność powtarzania zabiegu aż do całkowitego wygojenia. Czym może grozić nieleczenie zapalenia? Zapalenie gruczołów okołoodbytowych u psa jest schorzeniem, które, w przypadku nieleczenia, może stanowić dla zwierzęcia ogromne zagrożenie. Nieleczony stan zapalny może doprowadzić z czasem do rozprzestrzenienia się stanu zapalnego na cały organizm, a także do pęknięcia do jamy brzusznej i zapalenia otrzewnej. Ważne jest wczesne zareagowanie i podjęcie leczenia już w momencie, gdy obserwujemy u psa opuchnięty odbyt, świadczący o postępującym stanie zapalnym. W przypadku niezauważenia pierwszych objawów najpewniej dojdzie do wytworzenia się stanu zapalnego wokół odbytu, który – w miarę rozwoju choroby – może prowadzić do powstania ropni i przetoki. Schorzenia tego w żadnym razie nie należy lekceważyć – nie zapominajmy, że zaawansowane stany zapalne gruczołów okołoodbytowych mogą prowadzić do rozwoju zmian nowotworowych. Kluczowe jest leczenie farmakologiczne, a niekiedy nawet zabieg chirurgiczny. Im szybciej wdrożymy odpowiednie leczenie, tym większa szansa na powstrzymanie rozwoju dalszej choroby. Konsultacja: lekarz weterynarii Franek Paśko Psy w wieku podeszłym częściej chorują na nowotwory i niestety choroba ta, a nie sama starość są powodem odejścia naszego psa lub eutanazji. Skutki obecności nowotworu zależą od jego rodzaju, sposobu szerzenia się i zaawansowania procesu. Skutki miejscowe spowodowane są obecnością guza i naciekaniem sąsiednich tkanek. Rozrost guza może powodować miejscowe zmiany niedokrwienia (zawał, martwica), ucisk naczyń chłonnych (obrzeki), niedrożność przewodu pokarmowego, czy moczowego. Guzy klatki piersiowej powodują zaburzenia oddychania (duszności) i zaburzenia pracy serca. Do ogólnoustrojowych skutków należy wyniszczenie (kacheksja), niedokrwistość, dość często pojawia się gorączka. Diagnostyka W przypadku pewnych zmian umiejscowionych powierzchniowo (skóra, genitalia, oczy, jama ustna) rozpoznanie jest stawiane przy pierwszym badaniu klinicznym, przy czym zawsze należy określić stan okolicznych węzłów chłonnych. Procesy powierzchowne ułatwiają badania cytologiczne, bądź h-p wycinka ze zmiany. W razie podejrzenia nowotworu narządowego konieczne są badania obrazowe tj. Badanie RTG, tomografia komputerowa - jeśli trzeba badanie endoskopowe - głównie w problemach dotyczących przewodu pokarmowego, czy laryngologicznych, badania morfologiczne, biochemiczne i immunologiczne krwi. Stopień zaawansowania klinicznego choroby nowotworowej cała onkologia opiera na skali T (tumor) N - (węzły) M (metastases przerzuty). 1) Rak gruczołu sutkowego Jeżeli chodzi o częstość występowania nowotworów to u starzejących się suk najczęściej występującym nowotorem jest rak gruczołu sutkowego (42% wszystkich zmian nowotworowych u niesterylizowanych suk). Średnia wieku suk z rozpoznanym guzem gruczołu sutkowego wynosi 9-11 lat. Do ras psów szczególnie predysponowanych do rozwoju guzów gr. sutkowego należą jamniki, pudle, owczarki niemieckie, maltańczyki. W krajach, w których stosuje się sterylizację młodych suk, częstość występowania nowotworów sutka wyraźnie się zmniejszyła. Natomiast u niesterylizowanych suk długotrwałe stosowanie progestagenów w celach antykoncepcyjnych zwiększa ryzyko nowotworów gr. sutkowego. Raki i gruczolaki w większości przypadków dają przerzuty drogą naczyń chłonnych, tak więc ogniska wtórne stwierdza się w okolicznych węzłach chłonnych pachowych lub pachwinowych. Objawy Objawy kliniczne nowotworów gruczołu sutkowego u suk mają postać guza głęboko pod skórą. Szybki wzrost świadczy najczęściej o złośliwym charakterze zmian. Guz jest na ogół słabo odgraniczony, nieprzesuwalny, często ulegający rozpadowi lub owrzodzeniu. W takim stadium pojawiają się objawy ogólne - apatia, brak apetytu, chudnięcie a w razie przerzutów do płuc - duszność, łatwe męczenie się. Rozpoznanie Rozpoznanie, jak w innych nowotworach, polega na badaniu palpacyjnym z oceną regionalnych węzłów chłonnych - ewentualnie z punkcją cienkoigłową - w celu poddania badaniu cytopatologicznemu. U każdego pacjenta z rozpoznanym guzem gruczołu sutkowego konieczne jest badanie rentgenowskie płuc - co pozwala wykryć drobne zmiany ogniskowe (poniżej 1 cm) w płucach. Ostateczne rozpoznanie jak zawsze w onkologii stawia się na podstawie badania hist-pat wycinki z guza lub badaniu h-p całego wyciętego operacyjnie guza. Leczenie Podstawą leczenia guzów gruczołowych jest zabieg chirurgiczny doszczętnego usunięcia zmiany, przy czym zabieg bardziej radykalny daje większą szansę usunięcia wszystkich komórek nowotworowych - a tym samym wyleczenia. Wyniki leczenia chirurgicznego można poprawić stosując chemioterapię adiuwantową w monoterapii lub terapii wielolekowej. 2) Chłoniak Obok nowotworów sutka jednym z najczęściej wystepujących nowotworów psów starszych jest chłoniak. Stanowi 24% rozpoznanych nowotworów. Nowotwór występuje częściej u pewnych ras np. Airedale terrier, basset, bernardyn, berneński pies pasterski, bokser, doberman, rottweiler, terrier szkocki. Najczęściej chorują psy w wieku 6-12 lat. W znacznej większości chłoniaki u psów są guzami o wysokiej złośliwości cytologicznej. Podstawowym objawem, który nasuwa podejrzenia chłoniaka u psa jest miejscowe lub ogólne powiększenie węzłów chłonnych - niebolesne przy obmacywaniu. Najczęściej występuje postać wieloogniskowa (80% przypadków) i jest ona najłatwiej rozpoznawalna. W tej postaci powiększeniu ulegają wątroba i śledziona, a jeśli dodatkowo występuje utrudnione oddychanie, kaszel, utrudnione połykanie - może to świadczyć o zajęciu węzłów śródpiersia. W postaci skórnej zmiany mogą być uogólnione i przybierają różną postać - od tworów guzowatych, owrzodzeń do zaczerwienionych obszarów złuszczającego zapalenia skóry. Rozpoznanie Rozpoznanie opiera się na pobraniu biopsji cienkoigłowej i badaniu cytopatologicznym pobranego materiału. W niektórych przypadkach do ustalenia rozpoznania niezbędne jest badanie histopatologiczne wycinka lub całego wyciętego węzła. Po ustaleniu rozpoznania należy wykonać badanie krwi (układ krzepnięcia, retikulocyty. Poziom wapnia - podwyższony źle rokuje). Badanie RTG i USG są przydatne do oceny rozległości procesu. Ponad 80% psów, u których następowo rozpoznano chłoniaka w chwili trafienia po raz pierwszy do lekarza weterynarii jest już w III lub IV stadium zaawansowania choroby. Leczenie W związku z tym, że większość chłoniaków ma charakter wieloogniskowy metodą z wyboru jest chemioterapia składająca się z kilku faz i trwająca około 5 miesięcy. Z reguły po pierwszej remisji następuje wznowa procesu. W razie gwałtownego powiększenia śledziony grożącego jej pęknięciem i krwotokiem wewnętrznym dokonuje się jej usunięcia. Rokowanie zależy od rodzaju chłoniaka i zastosowanego leczenia. Psy nieleczone żyją od 4 tygodni do kilku miesięcy. U psów, które poddano chemioterapii mediana przeżycia wynosi od 200 do 300 dni. Wykrywanie w trakcie badań diagnostycznych hiperkalcemia lub hipoalbuminemia pogarszają rokowanie. *Ten artykuł ma charakter poglądowy, nie jest próbą leczenia przez Internet. Zwierzę leczy lekarz weterynarii po uprzednim jego zbadaniu. Fot: Kaspars Grinvalds / Gruczolak to nowotwór łagodny, powstający z tkanki nabłonkowej gruczołów wydzielania zewnętrznego i wewnętrznego oraz z przewodów tych gruczołów. Może wystąpić w obrębie różnych narządów - pojawia się np. gruczolak przysadki mózgowej, nadnercza, jelita grubego. Nie można mylić go z gruczolakorakiem. Gruczolaki to niegroźne zmiany nowotworowe o charakterze łagodnym. Ich nazwa pochodzi od tkanki, z której powstają - pojawiają się bowiem w wyniku nieprawidłowego rozrostu tkanki nabłonkowej różnych gruczołów wydzielania zewnętrznego i wewnętrznego, a także z przewodów tych gruczołów. Miejscami powstania gruczolaka mogą być: przysadka mózgowa, nerki, tarczyca, przewód pokarmowy (zwłaszcza jelito grube itp.). Zależnie od rodzaju i miejsca występowania, gruczolak może dawać różne objawy lub przebiegać bezobjawowo. Bywa guzem aktywnym hormonalnie - tzn. produkuje hormony, których nadmiar może w znacznym stopniu zaburzyć prawidłowe czynności organizmu. Gruczolak a gruczolakorak: jak rozpoznać? Przyczyny powstawania gruczolaków nie są do końca poznane. Zdaniem specjalistów mogą one pojawiać się na podłożu genetycznym. Niezależnie od lokalizacji, zmiany konieczna jest diagnostyka, która pozwoli odróżnić nowotwór łagodny (gruczolaka) od złośliwego (gruczolakoraka). Rodzaj zlecanych badań diagnostycznych jest zależny od umiejscowienia gruczolaka. W przypadku gruczolaka przysadki mózgowej wykonuje się badania hormonalne, okulistyczne oraz badania obrazowe: tomografię komputerową bądź rezonans magnetyczny. W sytuacji podejrzenia gruczolaka tarczycy i przytarczyc dodatkowymi badaniami są: USG tarczycy, scyntygrafia, a także biopsja cienkoigłowa. Gruczolaki nadnercza można rozpoznać po wykonaniu tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego. Gruczolak prostatyczęsto wykrywany jest podczas badania per rectum, ultrasonografii przezodbytniczej, a także biopsji. Z kolei zmianę wobrębie jelita grubego diagnozuje się na bazie przysadki mózgowej: rodzaje, objawy i leczenie Gruczolak przysadki to guz zlokalizowany w dolnej części czaszki, w zagłębieniu kości klinowej, tzw. siodle tureckim. Możemy wyróżnić gruczolaki (powyżej 10 mm średnicy) oraz mikrogruczolaki (mniej niż 10 mm). Zmiana składa się z aktywnych hormonalnie komórek dokrewnych przedniego płata przysadki mózgowej. Oznacza to, że guz wydziela hormony. Zależnie od ich rodzaju, istnieją różne typy gruczolaka przysadki: gruczolaki prolaktynowe (ponad 50%), gruczolaki wytwarzające hormon wzrostu (15-25%) oraz gruczolaki kortykotropowe (5%). W pozostałych przypadkach (do 20%) gruczolaki pozostają nieczynne hormonalnie (tzw. gruczolaki niewydzielające). Różne gruczolaki przysadki mogą powodować zaburzenia hormonalne, nadmierne tycie, zaburzenia wzrostu oraz chorobę Cushinga. Guz bardzo często nie daje żadnych objawów, niekiedy powoduje bóle głowy i ucisk w okolicy nerwu wzrokowego (co może doprowadzić do zaburzeń widzenia). Bez względu na typ i umiejscowienie gruczolaka przysadki w pierwszej kolejności stosuje się leczenie farmakologiczne (które ma na celu stabilizację gospodarki hormonalnej zaburzonej przez nowotwór). W przypadku braku skuteczności farmaceutyków niezbędna może okazać się operacja. Gruczolak nadnercza Łagodny nowotwór nadnercza jest schorzeniem stosunkowo rzadkim i zwykle ma postać gruczolaka kory nadnercza. Guz rzadko daje jakiekolwiek objawy i najczęściej bywa diagnozowany "przypadkiem" podczas tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego. Jednak w przypadku zmian aktywnych hormonalnie, mogą wystąpić groźne dla zdrowia konsekwencje: choroba Cushinga, problemy skórne, otyłość brzuszna, zaburzenia miesiączkowania, nadmierne owłosienie, cukrzyca, osteoporoza itp. Całkowite wyleczenie gruczolaka nadnerczy gwarantuje jedynie operacja. Gruczolak cewkowy jelita grubego Gruczolaki jelita grubego dzielą się na 3 rodzaje: gruczolak cewkowy, gruczolak kosmkowy i mieszany. Na ich pojawienie narażone są między innymi osoby, które chorują na wrzodziejące zapalenie jelit, chorobę Leśniowskiego-Crohna, ludzie otyli, palacze, a także ci, u których w rodzinie wystąpiły nowotwory jelita grubego. Nieleczona zmiana łagodna może z czasem przekształcić się w złośliwą. Najczęściej dzieje się tak w przypadku zmian o charakterze kosmkowym. Gruczolaki cewkowe stanowią około 75% wszystkich gruczolaków jelita grubego. Mają zwykle do 10 mm średnicy i mogą rosnąć w grupach. Zwykle występują w esicy, niekiedy także jako gruczolak odbytu. Szacuje się, że do 5% zmian cewkowych przybiera z czasem formę złośliwą. Gruczolak tarczycy i przytarczyc Gruczolaki tarczycy bywają wyczuwalne jako niewielkie guzki (zgrubienia, grudki) na szyi. Z czasem jednak mogą powiększać się i uciskać na sąsiednie struktury, powodując np. chrypkę lub zmianę zabarwienia głosu. Gruczolaki występują pojedynczo lub mnogo, niekiedy także w powiększonej tarczycy (tzw. wole tarczycowe). Aktywne hormonalnie gruczolaki są przyczyną nadczynności tarczycy lub przytarczyc. Podobnie jak inne gruczolaki, wymagają leczenia farmakologicznego i/lub prostaty (gruczołu krokowego) Gruczolak gruczołu krokowego (stercza, prostaty) dotyczy zwykle mężczyzn po 50. roku życia. Rozrost gruczołu krokowego może objawiać się uciskiem na cewkę moczową oraz trudnościami podczas oddawania moczu, których konsekwencją bywa zaleganie moczu i zapalenie pęcherza. Objawy te mogą powodować znaczny dyskomfort u chorego. W przypadku gruczolaka prostaty stosuje się zachowawcze leczenie farmakologiczne, które mają na celu złagodzenie objawów i uregulowanie oddawania moczu. W przypadku oporności na leki konieczne może okazać się leczenie operacyjne. Zobacz film: Gen BRCA a nowotwory. Źródło: 36,6

gruczolak odbytu u psa rokowania